Beste gemeente,

Mijn naam is Martine Muizelaar. Ik ben 46 jaar oud en ik woon samen met mijn twee zoons en mijn blindengeleidehond in Purmerend. Ik ben geboren met het syndroom van Usher. Pas op mijn 17^e ontdekte ik deze beperking. Ik had last van nachtblindheid en kon mijn weg naar huis in het donker niet meer vinden. Vanaf dat moment is mijn zicht tot 10% verslechterd en heb ik een gehoorverlies van 60 decibel. Dit betekent dat mijn blikveld ter grootte van twee rietjes is en ik voornamelijk lage tonen kan verstaan.

Zes jaar geleden ben ik actief geworden als vrijwilliger bij de patiënten- en participatiegroep voor Doofblinden van de Oogvereniging. Hier was ik als coördinator verantwoordelijk voor het organiseren van evenementen. Dit gaf mij zoveel voldoening dat ik (weer) besloot actief te zoeken naar werk. Ik schakelde de hulp van CTalents in, een uitzendbureau voor mensen met een visuele- en auditieve beperking. Een jaar geleden vond ik een baan als assistent hypotheekadviseur bij de ABN AMRO in Amsterdam. Daar werk ik nu met veel plezier!

Toch bracht het werk ook nieuwe uitdagingen met zich mee. Mensen waren onbekend met visuele en auditieve beperkingen. Dit was confronterend, omdat ik continu moest uitleggen dat ik niet goed kan zien en horen. Hierdoor vervreemde ik van mijn collega’s en voelde ik mij buitengesloten. Ik besloot om in te grijpen en mijn collega’s uit te leggen dat communicatie voor mij juist belangrijk is. Dit leidde tot meer begrip voor en kennis over mijn situatie. Collega’s helpen mij nu graag, omdat ze weten hoe ze dat kunnen doen.

Ook met de gemeente is communicatie voor mij belangrijk. Juist als het om het aanvragen en ontvangen van zorg gaat. Over mijn gemeente ben ik op dit gebied heel tevreden en daar kan de rest van de gemeenten een voorbeeld aan nemen. Er is nooit moeilijk gedaan over mijn zorgaanvragen. Zo ontvang ik via de WMO één keer per week huishoudelijke hulp, geregeld een regiotaxi en zorgt de gemeente voor de juiste verlichting bij mij thuis. Hierdoor voel ik mij gehoord en kan ik mij zelfstandig redden. Daarnaast is mijn gemeente altijd bereid om met mij en lotgenoten in gesprek te gaan om de zorg en toegankelijkheid te verbeteren.

Als ik gemeenten een tip zou mogen geven, zou ik zeggen dat zij zich meer moeten inleven in de personen die een hulpvraag hebben: dompel je onder in hun situatie. Iedere persoon is anders en daarom moet zorg ook niet één standaardpakket zijn. Individuele aandacht is heel belangrijk.

Met vriendelijke groet,

Martine Muizelaar