Beste meneer Van den Berg,

Mijn naam is Wesley van Stuivenberg. Ik ben 33 jaar oud en woon in Enschede. Ik heb al mijn hele leven Achromatopsie. Een zeer zeldzame oogaandoening waarbij mijn ogen overgevoelig zijn voor licht en ik niet scherp kan zien. Ik kan mijn ogen niet altijd openhouden bij fel licht en heb tussen de 10 en 30% normaal zicht.

Mijn leven ziet er op dit moment niet uit zoals ik wil. Ik ben opgeleid tot docent geschiedenis, maar het is heel lastig om een baan te vinden met mijn beperking. Eerst werkte ik bij de Belastingdienst, waar mijn contract niet werd verlengd wegens mijn visuele beperking. Ik moest veel beeldschermwerk doen, wat mij meer tijd kost. Daardoor lag mijn werktempo lager en dat werd niet geaccepteerd door mijn leidinggevenden. Op een gegeven moment werd mijn contract niet verlengd.

Via het UWV ben ik op het ROC terechtgekomen. Alles ging daar goed. Ik deed administratie, nam lessen over die dreigden uit te vallen en werkte als loopbaanbegeleider. Ik had mijn plek gevonden. Van een proefplaatsing van twee maanden, kreeg ik twee jaarcontracten. Tot afgelopen zomer. Ik was binnengekomen via een garantiebanentraject en dat traject wordt maar twee jaar aangeboden. En daarna is het klaar, hoe goed ik ook mijn werk deed. Mijn collega’s hebben een petitie getekend, maar het College van Bestuur heeft de hakken in het zand gestoken. Met als argument dat ze moesten bezuinigen.

Sinds 31 juli zit ik weer thuis. Ik ben inmiddels in gesprek met de Hogeschool Saxion en hoop dat daar wat uitkomt. Ik ben meer dan een arbeidsgehandicapte. Veel mensen denken dat als je lichamelijk iets hebt, je ook geestelijk problemen hebt, maar ik heb gewoon gestudeerd. De gemeente en het UWV doen veel, maar als je hoger opgeleid bent zijn slaan ze dicht. Het UWV zegt ook zelf: “We hebben een banenbak, maar daar word jij niet blij van”.

Ik mis kennis en begrip bij de gemeente en het UWV. Mijn contactpersoon bij het UWV heeft genoeg kennis, maar ik heb het gevoel dat zij de witte raaf is. Het is fijn als iemand zich in jou kan verplaatsen. Mijn eerste gesprek op het Saxion was met een mevrouw in een rolstoel. Ze weet wat het is om beperkt te functioneren. Daarom lijkt het mij goed dat gemeentes mensen aannemen met een beperking. Mijn tip is om ervoor te zorgen dat je bij elke arbeidsgehandicapte een goed beeld krijgt van de persoon. Hou duidelijkere interviews en kijk samen naar het arbeidsverleden. Je beperking is maar een klein stukje van wie je bent.

Met vriendelijke groet,

Wesley van Stuivenberg