Beste gemeente,

Mijn naam is Marlous Zwart. Ik ben 35 jaar oud, slechtziend én slechthorend. Ik woon in Brielle met mijn man en zoontje. Slechtziend ben ik al van jongs af aan, maar door een immuunafwijking ben ik sinds een aantal jaren ook slechthorend. Ik heb een slecht functionerend linkeroog, de ziekte van ménière en draaiduizelingen. In mijn dagelijks leven betekent dit dat ik last heb van braken, oorsuizen en evenwichtsproblemen. Dit beperkt mij enorm. Ik mag niet autorijden en moet veel rust houden. Maar ik laat mij niet uit het veld slaan! Ik werk in de verpleging waar ik dementerende mensen begeleid tijdens hun dagbesteding. Ik onderneem één-op-één activiteiten, waardoor ik de mensen persoonlijk aandacht kan geven. Daarnaast besteed ik mijn vrije tijd aan striptekenen, kleuren en haken.

Ik red me goed, maar soms heb ik behoefte aan extra ondersteuning van de gemeente. In april heb ik de gezet om een driewielfiets met trapondersteuning aan te vragen. Ik was positief verrast door de snelheid van de aanvraag: mijn dossier was volgens de gemeente geschikt en ik zou binnen een week mijn nieuwe fiets geleverd krijgen. Het gaf mij moed om ook een aanvraag voor huishoudelijke hulp in te dienen. Schoonmaken kost mij namelijk één hele dag aan energie en tijd, en met twee uurtjes extra hulp per week kan ik deze energie opsparen. Ik had het gesprek goed voorbereid aan de hand van een uitgeschreven zorgplan. Helaas kwam ik voor een teleurstelling te staan. Mijn aanvraag werd gelijk van tafel geveegd. Ik kon volgens hen ‘wel wat willen, maar het is uiteindelijk de gemeente die de dienst uitmaakt’. En dat mijn man in de hulp moet voorzien. Ik stond met mijn mond vol tanden.

Er wordt verondersteld dat ik niet extra hulpbehoevend ben, omdat mijn beperkingen grotendeels onzichtbaar zijn en ik mij anders kan beroepen op mantelzorg door mijn familie. De gemeente houden geen rekening met het feit dat mijn man fulltime werkt, mijn zoontje pas acht jaar oud is en hij ook extra zorg van mij nodig heeft.

Nu voel ik een drempel om hulp bij de gemeente aan te vragen. Mijn tip voor de gemeente is om je te verdiepen in iemands beperking, zodat er een beter oordeel gevormd kan worden. Ik begrijp dat het tijdens een gesprek in het gemeentehuis niet zichtbaar is hoeveel invloed mijn beperkingen hebben op mijn dagelijks gezinsleven. Daarom zou het zo fijn zijn als de gemeente zich probeert te verplaatsen in mijn situatie. Ik hoop dat mijn gemeente hierin meer kan betekenen.

Met vriendelijke groet,

Marlous Zwart